“Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα!”

Του Χάρη Θεραπή* Ο στίχος του τραγουδιστή της νιότης μου Βασίλη Παπακωνσταντίνου, με συντρόφευε πάντα στη ζωή μου. Από τα μέσα της δεκαετίας του 80 όπου έζησα για πρώτη φορά τον παλμό της συναυλίας του μέχρι και σήμερα, ο στίχος συνεχίζει να περιγράφει δυστυχώς τα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

ανεβαίνουν στην κομματικοποιημένη πασαρέλα προσπαθώντας να επιδείξουν τα “κάλλη” τους.

Τα όσα βιώνουμε τους τελευταίους μήνες και αφορούν την τοπική αυτοδιοίκηση προσβάλλουν την νοημοσύνη και το δημοκρατικό αίσθημα κάθε δημότη. Τα κομματικά μαγειρεία έχουν στηθεί και ανακατεύουν μία άγευστη σούπα με κομματικούς και άλλους υποψήφιους οι οποίοι ανεβαίνουν στην κομματικοποιημένη πασαρέλα προσπαθώντας να επιδείξουν τα “κάλλη” τους. Δεν εξετάζονται προτάσεις ή αντιλήψεις, δεν αναλύονται τα προγράμματα διεκδίκησης των θέσεων, υπάρχει μόνο το κομματικό συμφέρον! “Να σου δώσω την δημαρχία και να μου δώσεις την αντιδημαρχία, να πάρουμε τον περιφερειάρχη και να σας δώσουμε τρεις αζάες τζιαι θκιο συμβούλους!” Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξυδο! Ανέμενα πραγματικά ότι η πολιτική σκηνή της Κύπρου θα έκανε το βήμα μπροστά με αφορμή την μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης. Θα έμπαινε σε μία περίοδο ωριμότητας όσο αφορά την πολιτική σκέψη και θεώρηση.

“να σας δώσουμε τρεις αζάες τζιαι θκιο συμβούλους!” Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξυδο!

Θα απαιτούσε από κάθε υποψήφιο, οποιαδήποτε θέση και να διεκδικεί, να καταθέσει την πρόταση του τεκμηριωμένα και να την θέσει προς μελέτη και διαβούλευση από όλα τα οργανωμένα σύνολα. Θα περίμενα από τα πολιτικά κόμματα να απαιτήσουν να δουν το πρόγραμμα και τις προτάσεις όλων των υποψηφίων πριν να μπουν στην βάσανο να αποφασίσουν ποιος, που και γιατί. Αντί όμως να βιώσουμε μία σύγχρονη και πολιτικά ορθή σκέψη, έχουμε αυτό το ανατολίτικο παζάρι που δεν περιποιεί τιμή σε κανένα. Συγκινούμαι και θαυμάζω τους υποψήφιους οι οποίοι παρουσιάζουν τις προγραμματικές τους θέσεις με παρρησία απευθείας στους δημότες, χωρίς κομματικούς μεσάζοντες ή βούλες. Οι οποίοι με ιδίους πόρους και χωρίς δεκανίκια ζητάνε την εντολή από τους δημότες, αυτούς των οποίων η ζωή και καθημερινότητα επηρεάζεται άμεσα από το ποιοι θα αναλάβουν τα ηνία των δήμων τους. Οι δημότες οι οποίοι βιώνουν “όλα αυτά που θα γίνουν για αυτούς, χωρίς αυτούς.” *Ο Χάρης Θεραπής είναι αρχισυντάκτης του Vouli.TV