By Αυτούσια η ανάρτηση του διαδυκτιακού πόρταλ Ραομφαία στο https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/48528-mitropolitis-isaak-ti-martyria-prosferoume-os-orthodoksoi-otan-dixazomaste?fbclid=IwAR0QMJQTR1X2r3Bb_quN3l6APoY9OL5ZnzFftw5NxuFmzYc9D9vEvN1y-6k
Καθημερινά διαβάζουμε ειδήσεις για τη διαμάχη Κωνσταντινούπολης – Ρωσίας, η οποία έχει εξελιχθεί σε ανοιχτή αντιπαράθεση, όπου και οι δύο πλευρές αγωνίζονται να αποδείξουν το δίκιο και τη νομιμότητά τους σε ό,τι ισχυρίζονται.
Ταυτόχρονα, ευχαριστούμε τον Θεό που η Ορθόδοξη Εκκλησία εξακολουθεί να έχει το προνόμιο με την παρουσία λογικών ανθρώπων που απεικονίζουν ξεκάθαρα την ασθένεια που μας έπληξε και απαιτούν από τις δύο πλευρές να επιστρέψουν στη στρογγυλή τράπεζα για να αντιμετωπίσουν τις διαφωνίες τους μαζί παρουσία των αδελφών τους , που έχουν την ίδια ευθύνη και υποφέρουν τον ίδιο πόνο για όσα συμβαίνουν στην Ορθοδοξία.
Ως ιεράρχης που ζει σε ένα συνοπτικό Ορθόδοξο μέρος του λεγόμενου Ορθόδοξου Κόσμου, δηλαδή στην Ευρώπη, θα ήθελα να εκφράσω την άποψή μου για αυτήν την κρίση που μεγαλώνει καθημερινά και επηρεάζει την ύπαρξη και τη συνέχειά μας.
Δυστυχώς, οι περισσότεροι από αυτούς που γράφουν για αυτό το θέμα ζουν σε έναν μονολιθικό κόσμο, όπου η πλειοψηφία είναι είτε Ρώσοι είτε Έλληνες…
Δεν είναι μυστικό για κανέναν ότι οι ρίζες του προβλήματος είναι πολύ παλιές.
Οι αδελφοί μας στην Κωνσταντινούπολη έχουν μια παλιά και διαρκή αίσθηση ότι οι Ρώσοι αδελφοί μας θέλουν να οικειοποιηθούν τα διεκδικούμενα ιστορικά δικαιώματά τους.
Από την άλλη πλευρά, οι Ρώσοι διαισθάνονται επιθυμία από την πλευρά της Κωνσταντινούπολης να τους εκδικηθεί και να τους κατακερματίσει και ότι θα το κάνει όταν παρουσιαστεί η ευκαιρία, ακόμα κι αν είναι μέσω της ανάγνωσης της ιστορίας και των κανόνων που προκύπτουν από αυτήν.
Οι διεκδικήσεις της Κωνσταντινούπολης είναι τα δικαιώματά της και τα προνόμια που έχει αποκτήσει από τον εαυτό της, και της έχουν δώσει τη νομιμότητα που διεκδικεί σήμερα.
Επιστρέφω στην τρέχουσα οδυνηρή πραγματικότητα που μας εμποδίζει να μαζευτούμε γύρω από ένα τραπέζι σε μια χώρα όπου είμαστε όλοι ξένοι, όπου υπηρετούμε τους αδελφούς μας, η πλειοψηφία των οποίων τελείωσε εκεί λόγω των δυσκολιών της ζωής.
Τι μαρτυρία προσφέρουμε, ως Ορθόδοξοι, στους κατοίκους αυτής της χώρας (της Γερμανίας) όταν διχαζόμαστε και δεν μπορούμε να συναντηθούμε και να δημιουργήσουμε ένα κοινό μέλλον για όλους, μπροστά στους παράγοντες που εμφανίζονται σε αυτόν τον κόσμο και που αναπόφευκτα θα αλλάξουν ο δημογραφικός του χάρτης;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι ρίζες της σημερινής κρίσης ανάγονται σε μια εποχή πολύ πριν από τη Σύνοδο της Κρήτης.
Ξεκίνησε όταν η διαμάχη για την Εκκλησία του Κατάρ, την οποία ξεσήκωσαν οι αδελφοί μας στην Εκκλησία της Ιερουσαλήμ, η οποία μας προκάλεσε πόνο στην Εκκλησία της Αντιόχειας, δεν αντιμετωπίστηκε με σοβαρό και συλλογικό τρόπο.
Συνέβη όταν ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης αρνήθηκε να συμπεριλάβει το θέμα στην ημερήσια διάταξη της συνάντησης των προκαθημένων των Εκκλησιών που έγινε το 2014, και οι άλλες Τοπικές Εκκλησίες παρακολούθησαν, παρά τις εκκλήσεις που κάναμε κατά τη διάρκεια των προπαρασκευαστικών εργασιών για η Μεγάλη Σύνοδος…
Όλοι θυμούνται την κατάσταση που προέκυψε, που ισχύει ακόμη και σήμερα: τη διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας μεταξύ των εκκλησιών της Αντιόχειας και της Ιερουσαλήμ.
Το ζήτημα πέρασε σε μεγάλο βαθμό απαρατήρητο, αν και ήταν πολύ σημαντικό να σταματήσει και να βρεθεί μια κατάλληλη λύση.
Αν είχε λυθεί τότε, δεν θα είχαμε φτάσει στο σημείο στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα, είτε στην Ουκρανία είτε στην Αλεξάνδρεια…
Εκπροσώπησα την Αντιοχειανή Εκκλησία μας στην τελευταία προπαρασκευαστική συνεδρίαση ενόψει της Συνόδου της Κρήτης, στο Σαμπεζύ το 2016.
Θυμάμαι τις παραχωρήσεις που κάναμε καλή τη πίστη για την αποκατάσταση των δεσμών στο Ορθόδοξο σώμα και πώς, δυστυχώς, αντιμετωπίστηκαν από την πλευρά της Ιερουσαλήμ , και μάλιστα από τους υπόλοιπους αδερφούς προκαθημένους, με έλλειψη σοβαρότητας, με σχετικοποίηση και αδιαφορία.
Αυτό μας ώθησε να μην υπογράψουμε το καταστατικό της Συνόδου της Κρήτης και αργότερα να μποϊκοτάρουμε την εν λόγω Σύνοδο.
Μέχρι σήμερα, εξακολουθούμε να κατηγορούμαστε ότι μποϊκοτάρουμε τη συνάντηση στην Κρήτη υπό την πίεση της Ρωσικής Εκκλησίας, κάτι που δεν είναι αλήθεια, αλλά απλή συκοφαντία που δεν έχει καμία βάση παρά μόνο στο μυαλό των υποστηρικτών της.
Η Αντιοχειανή Σύνοδος μας, όπως εξέφρασε ο Πατέρας μας, ο Μακαριώτατος Πατριάρχης, αποφάσισε να μην παραστεί, καθώς η συμμετοχή μας θα ήταν ελλιπής, αφού δεν θα συμμετείχαμε στη Λειτουργία λόγω της σύγκρουσής μας με τους αδελφούς μας της Ιερουσαλήμ.
Σήμερα, μετά από περισσότερα από εννέα χρόνια, αυτό το πρόβλημα επαναλαμβάνεται με διαφορετικά ονόματα, και όλοι διαβάζουμε τι συμβαίνει σήμερα μεταξύ της Εκκλησίας της Αλεξάνδρειας και της Εκκλησίας της Ρωσίας, τη δυνατότητα του ευαγγελισμού στην Αφρική και ποιος έχει την εξουσία να το κάνει.
Αναρωτιέμαι αν αυτοί που πηγαίνουν στην Αφρική από τις λεγόμενες Ελεύθερες Εκκλησίες, ζητούν άδεια από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής ή από άλλους εκκλησιαστικούς αξιωματούχους εκεί.
Ασφαλώς, πρέπει να επιστρέψουμε στη στρογγυλή τράπεζα και να συζητήσουμε τα προβλήματά μας σε μια αδελφική ατμόσφαιρα, ώστε να δώσουμε ένα παράδειγμα του συνοδικού πνεύματος – αυτό το πνεύμα που επαινούμε όποτε μας ταιριάζει.
Αν όχι, θα γίνουμε σαν τους υιούς αυτού του κόσμου που αφουγκράζονται μόνο αυτούς που έχουν την εξουσία, όσους ασχολούνται με τα παιδιά αυτής της εποχής ή με τους πλούσιους που αγοράζουν τα δικαιώματά τους με τα χρήματά τους.
