By του Χάρη Θεραπή*
Η μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης υποτίθεται ότι θα έφερνε αλλαγή, εκσυγχρονισμό, αποτελεσματικότητα.
Αντί γι’ αυτό, εξελίσσεται σε φιάσκο τεραστίων διαστάσεων.
Από την αρχή ήταν φανερό πως οι πιέσεις τοπικών παραγόντων και οι μικροκομματικοί υπολογισμοί θα καθόριζαν το αποτέλεσμα. Αντί για μια ουσιαστική αναδιάρθρωση, ψηφίστηκε μια μεταρρύθμιση χωρίς συνοχή, χωρίς καθαρό στόχο, χωρίς προοπτική.
Το πιο εξωφρενικό παράδειγμα;
Η ύπαρξη 93 αντιδημάρχων — εκλεγμένων από τον λαό — χωρίς καθορισμένα καθήκοντα.
Ναι, καλά διαβάζετε. 93 αξιωματούχοι που εξαρτώνται αποκλειστικά από τον δήμαρχο για το αν θα τους ανατεθούν αρμοδιότητες ή αν θα περιοριστούν σε διακοσμητικό ρόλο.
Πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία.
Σε καμία άλλη χώρα δεν εκλέγονται αξιωματούχοι της τοπικής αυτοδιοίκησης χωρίς θεσμικά κατοχυρωμένο ρόλο.
Η μεταρρύθμιση που υποτίθεται ότι θα έφερνε διαφάνεια και λογοδοσία, τελικά δημιούργησε περισσότερη σύγχυση και εξάρτηση.
Μια χαμένη ευκαιρία για πραγματική αλλαγή.
Και το χειρότερο;
Όλοι το ήξεραν.
Από την αρχή.
Η Κύπρος δεν έχει ανάγκη από «θέσεις» και «τίτλους». Έχει ανάγκη από ουσιαστική διοίκηση, καθαρή κατανομή ευθυνών και πολιτική βούληση.
Όσο αυτά λείπουν, κάθε μεταρρύθμιση θα παραμένει απλώς ένα ακόμη πολιτικό αφήγημα — που καταρρέει πριν καν αρχίσει
