By του Γιώργου Κυπριανού, Εκπαιδευτικού
Είπα να μην ασχοληθώ. Σεβόμενος τους ανθρώπους που «διαφέρουν». Εκτιμώντας πολλούς που δεν εκφράστηκαν τόσα χρόνια και παραμένουν σιωπηλοί στις «διαφορετικότητές» τους. Ωστόσο, κάνω έξοδο ηρωϊκή και γράφω δυο αράδες για το πρόσφατο ψήφισμα της Βουλής των Ελλήνων, αυτής της ιστορικής Βουλής της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843 για τους ιστοριοδίφυδες.
Κανείς δεν θα περίμενε κάτι άλλο από την έγκριση του νομοσχεδίου. Κι αν κάποιος περίμενε, αιθεροβατούσε. Εδώ η Ελληνική Βουλή, σε επίμαχες συνεδρίες και έχει τα έδρανα άδεια, με τους βουλευτές να αγορεύουν εις εαυτούς, ανώφελα και ωραιοπαθώς. Από την άλλη, τα κριτήρια εκλογής γενικά υποψηφίων απασών των βουλευτηριών, μάλλον κείνται μακράν του σκοπού και της ουσίας. Άρα; Ήρθε το νομοσχέδιο περί του γάμου ομόφυλων ζευγαριών και κατ΄ επέκταση τεκνοθεσίας; Θα περάσει κι αυτό.
Το τι επιχειρήματα ακούσαμε εκατέρωθεν, δεν λέγονται, άλλα σοβαρά και άλλα γελοία. Π.χ. δικαίωμα στον καθένα στην αγάπη και στην εκπλήρωση κάθε πόθου του, αποτυχημένες οικογένειες ετεροφυλικές = ναι στην τελειότητα των ομοφυλοφιλικών, γάμος ομοφυλοφίλων = τέλος του κόσμου και κατάρα Θεού, «ομοφυλόφιλοι όλου του κόσμου ενωθείτε», εκκλησιαστική ή αρχέγονη παράδοση ο γάμος, κ.α. Για μένα το πιο σοβαρό επιχείρημα είναι, ότι με την απόφαση αυτή, που θα ‘ρθει κάποια στιγμή και σε μας, μπαίνουμε καθαρά πλέον στον Υδροχόο του Παπάζογλου, σε ένα νέο κόσμο, μια νέα κοινωνία ανθρώπων, ουσιαστικά δημιουργούμε μια άλλη ανθρωπότητα με απρόβλεπτες προοπτικές. Αυτή είναι η σοβαρότητα της απόφασης και όχι αν όλοι, έχουμε δικαίωμα ή όχι στον έρωτα και στη συζυγία.
Και αφού, κάποιοι το πήραν τόσο μακρυά, και επειδή κανείς δεν ενδιαφέρεται για επιστημονικές και άλλες τεκμηριώσεις, επιτρέψτε μου, να το πάρω κι εγώ, ελευθερία έχομε, δημοκρατία θέλαμε. Εάν, λοιπόν πατέρας και μητέρα μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε, εάν οικογένεια δεν προϋποθέτει τη διακριτή συναισθηματική σχέση του πατέρα και της μητέρας με τα παιδιά, (ειρήσθω εν παρόδω έφαγα μηνών μερόνυκτα στο μεταπτυχιακό, μέσα από εγχειρίδια ψυχολογίας να αποδείξω τη σημασία της λειτουργίας του πατέρα και της μητέρας για διαφορετικούς λόγους ο καθένας στη ψυχοσύνθεση των παιδιών), και εάν οικογένεια είναι η οποιαδήποτε σχέση φροντίδας, τότε, εύλογα κάποιος θα ‘πρεπε να αναθεωρήσει ό,τι εμείς, κοινωνία, λογοτεχνία, θρησκεία, λαογραφία και τέχνες λέγαμε, τραγουδούσαμε και ψάλλαμε για τον πατέρα και τη μητέρα. Και δίνω, απροκάλυπτα κάποια παραδείγματα.
«Γονέα ημών εν τοις ουρανοίς», «Γονέα, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν» «Μαρία, γονέα Θεού και ανθρώπων», «Γονέα, γονέα, γονέα μεγαλόψυχε», «Γονέα μου Ελλάς», «Ο γονέας του ληστή», «Ο γονέας μου ο Μπάτης, ήρθε απ’ τη Σμύρνη το εικοσιδυό», «Γονέα, που ζω», «Γιέ μου (καταχρηστκά), δεν τον άκουσες τον δόλιο σου γονέα», «Γονέας (μάλλον στο 2 αναφέρεται) είναι μόνο ένας/μία (εδώ συγχύστηκα)», «Γονέα μου, τα κλεφτόπουλα», «Ο γονέας εν κρυόν νερόν», «Γονέα! κράζει το παιδάκι, Γονέα! ο γιός, Γονέα! ο γέρος», «ο γονέας την καρκιά πονεί τζι’ ο γονέας του συντρόφου ξοπέτσιν» (συγνώμη στον κ. Μιχάλη Χατζημιχαήλ) και ο κατάλογος μπορεί να διανθιστεί με όλα όσα εσείς λέτε και απαγγέλλετε άθελά σας για το ρόλο της μάνας και του πατέρα διαχρονικά στη ζωή και την ιστορία μας. Απλά, έχετε έγνοια, σε λίγα χρόνια το άθελά σας, θα διώκεται και ποινικά όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες. Και εκεί δεν έχει «ουπς, μου ξέφυγε», αλλά «Συλλαμβάνεστε για ρατσιστική και ομοτρομοκρατική συμπεριφορά απέναντι στους αυτοπροσδιορισμένους».
Μπορεί ο τόνος και ο λόγος μου να ήταν κάπως αστείος και γελοίος, έως και χαζός. Δεν παύει όμως, να εκφράζει μια βαθύτερη ανησυχία μου για την πορεία των πραγμάτων. Κάποιοι δεν μπορούν δυστυχώς να καταλάβουν. Κάποιοι δεν σκέφτονται πόση βαρύτητα έχει η ψήφος τους. Κάποιοι, επιμένουν να προπηλακίζουν κάθε τι ενάντιο στο πάθος και τη θέλησή τους. Κάποιοι, ακόμα, γίνονται δημόσια ρεζίλι, όταν τυφλωμένοι από τη μανία τους, καταγγέλλουν εκπαιδευτικούς για χρήση πολλαπλών μέσων διδασκαλίας χάριν συζήτησης. Κι όμως, αυτή είναι η πορεία των πραγμάτων. Το είπε 2000 χρόνια πριν ο Μέγας Αντώνιος, για την εποχή που ένας θα μείνει να είναι όπως πρέπει και οι άλλοι θα τον κράζουν ηλίθιο. Το μελοποίησε και ο Μέγας Χατζιδάκης (όχι τυχαία η αναφορά του) το του Νίκου Γκάτσου στον Κεμάλ, «Αυτός ο κόσμος, δεν θα αλλάξει ποτέ». Εις αύριον τα σπουδαία… Καληνύκτα.
