By Ο αρχιεπίσκοπος επανήλθε δριμύτερος μετά από μακράν σιωπή, πραγματοποιώντας μία ακόμη εξαιρετική παράσταση με μισές αλήθειες και παραποίηση της πραγματικότητας. Σε συνέντευξη του (Πολίτης 5/6) ξάφνιασε ακόμη και αυτούς που περιμένουν τα πάντα από ένα ιεράρχη που από το ξεκίνημα της αρχιεπισκοπικής του πορείας ακολουθεί πορεία διχαστική με απουσία κάθε πνευματικότητας. Η ανάμιξη του στις επικείμενες προεδρικές εκλογές χρίζοντας τον Νίκο Χριστοδουλίδη ως τον “επόμενο Μακάριο” και συνεχίζοντας με την πέραν κάθε δεοντολογίας δήλωση “Έμαθα ότι είσαι αξιοπρεπής άνθρωπος. Αν παραμείνεις αξιοπρεπής, υποψήφιος του ΑΚΕΛ δεν γίνεσαι. Το ΑΚΕΛ για να σε βάλει υποψήφιο θα σε δέσει χειροπόδαρα. Πού ζεις; Στο φεγγάρι, δεν είσαι κάτοικος αυτού του νησιού; Δεν κατάλαβες ότι οι αριστεροί είναι πράκτορες των Εγγλέζων” είναι στα όρια του ακαταλόγιστου.
Δεν έμεινε όμως μέχρι εκεί, εξαπέλυσε για μία κόμη φορά αήθη επίθεση στους Μητροπολίτες Κύκκου και Τηλλυρίας Νικηφόρο και Ταμασού και Ορεινής Ησαϊα, χρησιμοποιώντας την πάγια του τακτική με μισές αλήθειες και προπαγανδίστικα ψεύδη. Αφού πρώτα έπαιξε το χαρτί της ασθένειας του “τους είπα, ότι ενώ ήξεραν πως είμαι άρρωστος, γιατί δεν ρώτησαν ποτέ, ρε αδελφέ τι κάνεις; Πού πας; Θέλεις καμιά βοήθεια;” στην ίδια πρόταση ρίχνει το “ανθρώπινο” του προσωπείο και τους “διώχνει” από την εκκλησία της Κύπρου “Αν δεν θέλουν να συλλειτουργήσουμε, ώρα τους καλή, αλλά τους είπα πως είναι εκτός Εκκλησίας. Δεν είστε μέλη της Εκκλησίας της Κύπρου. Είστε προτεστάντες. Θα κάνει ο καθένας Εκκλησία δική του; Πάτε λάθος κύριοι. Ο Λεμεσού ήρθε και συλλειτουργήσαμε μαζί με τον βοηθό του. Οι μόνοι που μείνανε, είναι ο Κύκκου με τον Ταμασού.” Ο Γκαίμπελς ωχριά στην επόμενη του δήλωση όπου αφήνει σκιές και υπόνοιες για χρηματισμό των δύο μητροπολιτών από το Πατριαρχείο Μόσχας στο εκκλησιαστικό θέμα της Ουκρανίας “Νομίζω έχουν παρασυρθεί. Δεν θέλω να πιστεύω ότι ο Κύκκου πιάνει χρήματα ή έχει ανάγκη χρημάτων από τη Μόσχα. Δεν έχει. Μπορεί να έχει ο Ταμασού που ένας Ρώσος του έχτισε και εκκλησία εκεί πάνω κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.”
Το θέμα με τον αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Β’ έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια της γραφικότητας. Ο σεβασμός που είναι αυτονόητος λόγω αξιώματος, δεν κερδίζεται από τον άντρα που το κατέχει.
