By του Γιώργου Κυπριανού, Θεολόγου Εκπαιδευτικού
Λίγο πριν ξεσπάσουν τα γεγονότα της Χλώρακας βρέθηκα για προσωπικούς λόγους στην παλιά Λευκωσία. Την Λευκωσία που γνώρισα μαθητής, που απόλαυσα και αγάπησα νέος, που υπηρέτησα μέσα από την επαγγελματική μου ιδιότητα. Την Λευκωσία του Παγκυπρίου Γυμνασίου, της Λήδρας, της Φανερωμένης, του Οδοφράγματος, του Αγίου Ελευθερίου στην Ονασαγόρου, της Μακαρίου, της Λεωφόρου Έγκωμης κ.α. Βρέθηκα ξανά και μετά τα γεγονότα της Χλώρακας στους ίδιους γεωγραφικά και συναισθηματικά χώρους και δρόμους, και οι σκέψεις έγιναν εντονότερες.
Όσο καλοπροαίρετος και φιλάνθρωπος να είμαι, όσο αλτρουιστής και ευαίσθητος σε θέματα σεβασμού και ανυστερόβουλης και απροϋπόθετης βοήθειας στον οποιονδήποτε, δεν μπορώ να κρύψω την πίκρα και απογοήτευσή μου. Όσο κι αν ως θεολόγο με ελέγχει η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, δεν μπορώ να μην εκφράσω τη μεγάλη μου λύπη για την εξέλιξη (αποφεύγω την λέξη κατάντια) της ωραιότερης πάλαι ποτέ περιοχής της Λευκωσίας. Έχει ανεξέλεγκτα και ανελέητα παραδοθεί στις ορδές των μεταναστών πάσης καταγωγής και χώρας και δημογραφικά έχει μετεξελιχθεί σε ασιατικό γκέτο. Ομολογώ, ότι, στην δεύτερη μου περιπλάνηση, συνέλαβα τον εαυτό μου να έχει τάσεις φυγής και απομάκρυνσης άρον άρον, τόσο από τη Λευκωσία όσο και μακροπρόθεσμα από την Κύπρο. Το θέαμα για μένα ήταν ανυπόφορο, όχι ρατσιστικά αλλά δημογραφικά. Ίσως επειδή ζω εδώ και είκοσι και πλέον χρόνια μακριά από την Λευκωσία και μου ήρθε όλο το σκηνικό κάπως ξαφνικά.
Πιστεύω, ότι το θέμα των μεταναστών και των συναφών με αυτούς θεμάτων, δεν έχει ανθρωπιστικό χαρακτήρα αλλά κοινωνικό. Σίγουρα, ως χριστιανός και ως άνθρωπος, οφείλω να προστρέξω σε βοήθεια του οποιουδήποτε ακόμα και του εχθρού μου. Αυτό επιτάσσει η συνείδησή μου, αυτό επιτάσσει για μένα η ταυτότητά μου ως χριστιανού. Ωστόσο, οι μαζικές ασυλλόγιστες και ανεξέλεγκτες επελάσεις μεταναστών σε μια μικρή χώρα, όπου τόσο οι αναλογίες πληθυσμού, όσο και οι δυνατότητες φιλοξενίας βρίσκονται σε οριακά σημεία, πρέπει να τύχουν προσεκτικότατης διαχείρισης. Η πρώτη μου σκέψη πίσω από το τιμόνι του αυτοκινήτου μου μέσα στα στενά σοκάκια της παλιάς Λευκωσίας, ήταν, για το αν οι ιθύνοντες είτε της πολιτείας είτε της τοπικής αυτοδιοίκησης κάνουν αραιά και πού ένα περίπατο σε αυτούς τους χώρους και είναι ικανοποιημένοι από την κατάσταση; Αν, βλέποντας τα δεδομένα όχι μόνο στη Λευκωσία αλλά και παγκύπρια, νιώθουν εντάξει με την συνείδησή τους, ότι πράττουν ό,τι είναι δυνατόν για σωστή και λελογισμένη διαχείριση του ανθρωπιστικού και δημογραφικού ζητήματος των μεταναστών, έννομων ή μη, από τα κατεχόμενα ή αλλαχόθεν; Η Κύπρος του χθες σίγουρα δεν μπορεί να είναι η Κύπρος του σήμερα, όμως η Κύπρος του αύριο φοβάμαι ότι δεν θα έχει καμία σχέση με ό,τι η Κύπρος μάς έχει κληροδοτήσει.
Δεν είμαι υπέρ των ακραίων συμπεριφορών και δη των επιθετικών. Κατανοώ και μαραζώνω για τη μοίρα των ανθρώπων που άφησαν την πατρίδα τους και για τις συνθήκες διαβίωσής τους γενικά. Έχω όμως την κρίση και τη λογική να αντιμετωπίζω κάθε κατάσταση ξεχωριστά και με ευθύνη απέναντι σε όσους ακολουθούν μετά από μένα και όσους έλαχε να υπερασπίζομαι. Το θέμα οπωσδήποτε πρέπει να απασχολήσει σοβαρά την κυβέρνηση αλλά και την τοπική αυτοδιοίκηση. Εξάλλου, αυτός είναι ο ρόλος και το καθήκον τους. Η προάσπιση της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, των δικαιωμάτων και της ευημερίας των πολιτών.
Η Λευκωσία ακόμα παραμένει μέσα μου με τις αγαθές αναμνήσεις των νεανικών μου χρόνων. Όσο κι αν οι πρόσφατες εικόνες με τραυμάτισαν, επιμένω ακόμα να ελπίζω και να εύχομαι ότι, κάποτε, οι γενιές που θα έρθουν θα είναι πιο ρεαλιστικές και πιο αποτελεσματικές, μακριά από σκοπιμότητες και συμφεροντολογίες. Ότι θα γίνει βίωμα και πραγματικότητα το παλαιό σύνθημα, «Η Κύπρος ανήκει στο λαό της», με τη διευκρίνιση, ότι ανήκει και σε όποιο λαό σέβεται την κουλτούρα, τα ήθη και το πνεύμα της παράδοσής της.
