By Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς κάτι που δεν έχει κάνει η Τζένιφερ Λόπεζ, όμως ένα λαμπερό μιούζικαλ όπως εκείνα της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ ήταν η μεγαλύτερη ευχή της. Με το «Φιλί της Γυναίκας Αράχνης» κατάφερε να την πραγματοποιήσει.
Η ταινία, ένα μεγαλοπρεπές μιούζικαλ σε λάτιν ρυθμούς, βασίζεται στο βιβλίο του 1976 -έχει ξαναμεταφερθεί στο σινεμά το 1985- και εκτυλίσσεται σε μια αργεντίνικη φυλακή, όπου δύο άνδρες, τους οποίους υποδύονται o Ντιέγκο Λούνα και ο ανερχόμενος Τόνατιου, δραπετεύουν από τη σκληρότητα της καθημερινότητάς τους μέσα από τη σαγηνευτική πρωταγωνίστρια του σινεμά, την οποία υποδύεται η J.Lo.
Αυτό που κάνει το passion project της ακόμα πιο προσωπική υπόθεση είναι η καθοριστική βοήθεια του πρώην συζύγου της Μπεν Αφλεκ στην ολοκλήρωσή του. Μάλιστα ο Αφλεκ, που συγκαταλέγεται στους παραγωγούς της ταινίας, την υποστήριξε κάνοντας μια εμφάνιση στο κόκκινο χαλί της πρόσφατης αμερικανικής πρεμιέρας. Η συνεργασία τους άντεξε με τρόπους που ο γάμος τους δεν τα κατάφερε, με το διαζύγιό τους να οριστικοποιείται ταυτόχρονα με την προβολή της ταινίας στο Φεστιβάλ του Σάντανς, σηματοδοτώντας ένα τέλος και μια αρχή για τη σούπερ σταρ.
Μακριά από τις κάμερες, η ηθοποιός, τραγουδίστρια και επιχειρηματίας παραμένει αφοσιωμένη στα δίδυμά της, την Εμε και τον Μαξ, που απέκτησε με τον Μαρκ Αντονι. Επί της οθόνης, ενσαρκώνει την απαστράπτουσα γοητεία του παλιού Χόλιγουντ, με συναίσθημα και ελπίδα. Ο εμφανής ενθουσιασμός της για την ταινία, έτσι όπως τον εξέφρασε σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου, δεν μπορεί παρά να είναι μεταδοτικός.
GALA: Γιατί είναι σημαντικό να ειπωθεί ξανά αυτή η ιστορία το 2025;
ΤΖΕΝΙΦΕΡ ΛΟΠΕΖ: Είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Η ιδέα ενός τρανς ή γκέι χαρακτήρα σε μια ταινία, η ιδέα δύο ανθρώπων που αγαπιούνται είναι κάτι που πρέπει να βλέπουμε. Με όλη τη διχόνοια που έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια, αυτή είναι μια ιστορία για δύο ανθρώπους εντελώς διαφορετικούς, που μπαίνουν ο ένας στη ζωή του άλλου και, παρά τις διαφορές τους, ανακαλύπτουν την ανθρωπιά τους και ερωτεύονται. Ανθρωποι που, υπό άλλες συνθήκες, δεν θα συναντιόντουσαν ποτέ. Και αυτό είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Επίσης, πιστεύω ότι η εκπροσώπηση της queer κοινότητας είναι ζωτικής σημασίας. Ξέρω και μέσα από την ίδια μου την οικογένεια πόσο σημαντικό είναι αυτό. Θυμάμαι πόσο με επηρέασε όταν είδα τη Ρίτα Μορένο στο «West Side Story». Μόνο και μόνο επειδή ήταν Πορτορικανή. Αυτό άλλαξε την πορεία της ζωής μου. Με έκανε να καταλάβω ότι μπορώ να κάνω πράγματα που κανείς στην οικογένειά μου δεν είχε καν φανταστεί.
G.: Παρακολουθήσατε παλιές ταινίες ή εμπνευστήκατε από θρυλικές ντίβες που χόρευαν και τραγουδούσαν;
ΤΖ.Λ.: Ναι, φυσικά. Μεγάλωσα με αυτές. Οσοι με παρακολουθείτε χρόνια, ξέρετε πόσο αγαπώ τα μιούζικαλ και πόσο επηρέασε τη ζωή μου η μητέρα μου. Ηταν εκείνη που με έβαζε να κάθομαι και να βλέπω ξανά και ξανά αυτές τις υπέροχες ταινίες που τιμώνται και σε αυτή την ταινία. Η αγαπημένη μου στιγμή ήταν όταν την είδα δίπλα μου στην πρεμιέρα να λέει: «Δεν το πιστεύω ότι κάνεις αυτό το πράγμα!» και της απάντησα: «Ούτε εγώ!». Αλλά, ναι, μεγάλωσα με εκείνες τις γυναίκες και, κατά κάποιον τρόπο, έγιναν κομμάτι της ταυτότητάς μου. Οχι μόνο η μουσική τους, αλλά και οι κινηματογραφικές τους περσόνες, το στυλ, η λάμψη, η αύρα τους. Ολα αυτά είναι κομμάτι του σημερινού εαυτού μου. Ηταν τα θεμέλιά μου, γιατί με αυτά τα έργα μεγάλωσα.
G.: Ποια ήταν η πιο αγαπημένη σας στιγμή από τα γυρίσματα της ταινίας;
ΤΖ.Λ.: Νομίζω πως ήταν τα μουσικοχορευτικά νούμερα. Είχα πάρα πολλά. Στην ουσία, σχεδόν μόνο αυτά. (γέλια) Δώδεκα μουσικά νούμερα συνολικά. Ηταν πραγματικά ένας μαραθώνιος – ή μάλλον όχι, ήταν τρέξιμο. Γιατί τα κάναμε όλα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και είχαμε πολλά νούμερα να γυρίσουμε με ελάχιστο χρόνο για προετοιμασία. Μακάρι να είχαμε έναν χρόνο και κάτι, όπως έχουν άλλες μουσικές παραγωγές. (γέλια) Δυστυχώς, δεν είχαμε, οπότε τρέχαμε συνεχώς: τη μια μέρα αυτό το νούμερο, την άλλη το επόμενο. Κι αυτό ήταν, νομίζω, το αγαπημένο μου κομμάτι. Ηταν το όνειρό μου να παίξω σε ένα κινηματογραφικό μιούζικαλ και έτσι ζούσα το δικό μου παραμύθι. Οπως ο Μολίνα (σ.σ. :ο ένας από τους δύο κρατούμενους) είχε το δικό του όνειρο στο μυαλό του, έτσι κι εγώ ζούσα το δικό μου.
G.: Σε πιο προσωπικά τώρα, πώς έχει αλλάξει η ρουτίνα σας με το πέρασμα των χρόνων;
ΤΖ.Λ.: Δηλαδή, δεν είμαι πια 25; (γέλια) Η αλήθεια είναι πως ο χορός με κρατάει ζωντανή. Ξεκίνησα ως χορεύτρια και παραμένω. Ημουν και αθλήτρια προτού καν ασχοληθώ με τον χορό. Είναι στο αίμα μου. Αν δεν κινούμαι, δεν είμαι ευτυχισμένη. Πρέπει να δουλεύω με το σώμα μου, να νιώθω δραστήρια. Μόνο τότε νιώθω πραγματικά καλά. Ναι, όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται πιο δύσκολο, αλλά όταν ξεπεράσω αυτό το πρώτο πιάσιμο, νιώθω σαν να είμαι 25 ξανά. Τώρα κάνω περισσότερη προπόνηση με βάρη και λιγότερο καθαρό cardio, όπως παλιά. Οσο για τη διατροφή, αλλάζει κι αυτή με τον καιρό. Τρώω πολύ ψάρι, λίγους υδατάνθρακες. Πρόσφατα τους ξανάβαλα λίγο, επειδή στην περιοδεία έχασα βάρος και μου το πρότεινε ο γυμναστής μου. Οχι τους «ωραίους» υδατάνθρακες, όμως. Μιλάμε για πολύ βρώμη με νερό – βάζω κανέλα, μέλι, καρύδια και προσπαθώ να το κάνω νόστιμο.
G.: Τι είναι αυτό που σας δίνει κίνητρο; Από πού αντλείτε τόση ενέργεια;
ΤΖ.Λ.: Αγαπώ πραγματικά αυτό που κάνω και νιώθω απίστευτα τυχερή που το κάνω. Ο αγώνας για μένα ήταν πάντα η διατήρηση της ισορροπίας. Προσπαθώ να τη βρω, αλλά ποτέ δεν πετυχαίνει ακριβώς όπως θα ήθελα. Πάντα μετά από κάτι προκύπτει κάτι άλλο και κάτι άλλο και κάτι άλλο… Αλλά αγαπώ αυτό που κάνω. Απόλαυσα την περιοδεία μου το καλοκαίρι. Πέρυσι την είχα ακυρώσει αμέσως μετά τα γυρίσματα αυτής της ταινίας, οπότε φέτος ήταν υπέροχο το ότι ξαναβρέθηκα με το κοινό μου και ένιωσα πάλι αυτό το συναίσθημα. Και τώρα μιλάμε γι’ αυτή την ταινία, λίγο πριν φύγω για να κάνω άλλη μία με τον Ρόμπερτ Ζεμέκις (σ.σ.: το ψυχολογικό θρίλερ «The Last Mrs. Parrish»). Είμαι τόσο ενθουσιασμένη για τη χρονιά που έρχεται. Βγαίνει και το «Office Romance», που είναι μια τόσο διασκεδαστική ταινία. Την είδα πρόσφατα και είχε τη μεγαλύτερη βαθμολογία (σ.σ.: από το κοινό) που είχα ποτέ! Είναι δύσκολο να σταματήσεις όταν όλα πάνε τόσο καλά.
