By Ήταν το βράδυ της Κυριακής 16 Νοεμβρίου 1980. Ο Ιάκωβος Κουμή κείτεται αιμόφυρτος κάτω από μια καρέκλα ενός καφενείου της περιοχής του Συντάγματος. Λίγο ενωρίτερα, άντρες των ΜΑΤ τον χτύπησαν άγρια στο κεφάλι, δολοφονώντας τον, την ώρα που καθόταν ανυποψίαστος και παρακολουθούσε από απόσταση την πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ήταν 24 χρόνων. Κτυπήθηκε άνανδρα από τις δυνάμεις ασφαλείας κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στην Αθήνα για το Πολυτεχνείο χωρίς να έχει καμία ανάμειξη. Άφησε την τελευταία του πνοή στις 23 Νοεμβρίου 1980.
Ο Ιταλός ιατροδικαστής Ντουράντε περιέγραψε ως αιτία θανάτου ένα καίριο πλήγμα αποκοπής του εγκεφάλου. Εκείνη τη χρονιά η κυβέρνηση του Ράλλη είχε απαγορεύσει να φτάσει η πορεία στην Αμερικανική πρεσβεία και υποχρέωνε τους διαδηλωτές να διαλυθούν στο ύψος του Συντάγματος. Όταν μέρος της πορείας προσπάθησε να φτάσει στην πρεσβεία, η αστυνομία επιτέθηκε με πρωτοφανή βιαιότητα εναντίον των διαδηλωτών. Την ίδια μέρα με τον Ιάκωβο Κουμή δολοφονήθηκε από χτυπήματα με γκλομπ και η 20χρονη εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου ενώ η αστυνομική καταστολή της πορείας άφησε πίσω και αρκετούς τραυματίες.Για τους θανάτους διατάχτηκε ΕΔΕ που δεν κατέληξε σε κάποιο αποτέλεσμα. Οι οικογένειες των νεκρών κατέθεσαν μηνύσεις αλλά κανένας από τους δολοφόνους τους δεν βρέθηκε ποτέ.
Στη συζήτηση που έγινε σχετικά με τα γεγονότα στη βουλή, η πλειοψηφία των πολιτικών απέδωσε την ευθύνη στους διαδηλωτές, και ασχολήθηκε με τεχνικές λεπτομέρειες για τους ελιγμούς της αστυνομίας (πού και πώς η αστυνομία όφειλε να χτυπήσει τους διαδηλωτές), με ελάχιστες εξαιρέσεις να καταδικάζουν την αστυνομική βία, όπως ο Ζίγδης. Ο τότε πρωθυπουργός, Γεώργιος Ράλλης, δήλωσε: «Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη».
“Την Κυριακή, 16 Νοεμβρίου, κατεβήκαμε από νωρίς στο Πολυτεχνείο για να συμμετάσχουμε στην πορεία, όπως και έγινε. Είναι χαρακτηριστική η εμμονή του Ιάκωβου για συμμετοχή στην πορεία, “την πρώτη του”, όπως ο ίδιος διατύπωνε στον Παύλο, όταν ολοκληρώθηκε η προσέλευση όλων μας, ξεκινήσαμε προς την αμερικανική πρεσβεία” περιγράφει ο Λουκάς Αξέλος.
“Τα γεγονότα όμως πήραν εκρηκτικές διαστάσεις. Έχοντας αποκοπεί από τους υπόλοιπους, βρεθήκαμε στα Προπύλαια, ο σύντροφός μας Γιάννης Καργιώτης, ο Ιάκωβος κι εγώ, σχετικά μακριά από το κέντρο των συγκρούσεων στο Σύνταγμα και τη Βασιλίσσης Σοφίας και δεδομένου ότι ο Ιάκωβος είχε ουσιαστική άγνοια, όχι μόνο της Αθήνας αλλά και της αστυνομικής βιαιότητας, κρίναμε σκόπιμο να διαλυθούμε και να επιστρέψουμε στα σπίτια μας.
Ήταν 10 με 10:15 το βράδυ όταν χωρίσαμε. Αλίμονο. Ήταν για πάντα… Αργά το βράδυ ειδοποιήθηκα ότι ο Ιάκωβος είχε δολοφονηθεί από τα ΜΑΤ στο Σύνταγμα». Κανείς μέχρι σήμερα δεν ξέρει γιατί ο Ιάκωβος Κουμής αποφάσισε να μην επιστρέψει απευθείας στο σπίτι του εκείνο το μοιραίο βράδυ. Κατευθύνθηκε προς την πλατεία Συντάγματος και εκεί, καθισμένος σε μια καρέκλα, τον δολοφόνησαν πισώπλατα τα ΜΑΤ, με ένα καίριο πλήγμα αποκοπής του εγκεφάλου, όπως έγραψε ο Ιταλός ιατροδικαστής Ντουράντε.
Κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο με το ασθενοφόρο, αν και λουσμένος κυριολεκτικά με αίμα, κατάφερε να πει: «Δεν έχουν το Θεό τους, με φάγανε». Στο Λαϊκό Νοσοκομείο έφτασε κλινικά νεκρός.
Μία εβδομάδα αργότερα, στις 23 Νοεμβρίου, ο Ιάκωβος Κουμής άφηνε την τελευταία του πνοή…
Πηγή: mixanitouxronou.com.cy
