Φίλιππος Γιαπάνης: “Η Απώλεια του 1974: Πόνος και Σιωπή”

Η τραγωδία του 1974 και οι μνήμες του πολέμου παραμένουν ανεξίτηλες για τις οικογένειες των πεσόντων και αγνοουμένων, ιδιαίτερα για τις 144 οικογένειες που ζουν στον συνοικισμό του Αγίου Αθανασίου. Όπως επισήμανε ο Φίλιππος Γιαπάνης, αυτή η κοινότητα κουβαλάει το βαρύ φορτίο της απώλειας, με τους συγγενείς να μην έχουν την ευκαιρία να χαμογελάσουν ξανά, καθώς το τραύμα του πολέμου παραμένει ανοιχτό.

Ο ίδιος αναφέρθηκε στην προσωπική του εμπειρία, αποκαλύπτοντας ότι μεταξύ αυτών των 144 αγνοουμένων ήταν και η συμμαθήτριά του, Ανδρούλα Χριστοδούλου Ιωάννου, η οποία είχε αγνοηθεί για χρόνια. «Κανένας δεν μας είπε στα σχολεία ότι αυτή η κοπέλα είχε υποφέρει, είχε κακοποιηθεί και ήταν αγνοούμενη», δήλωσε ο κ. Γιαπάνης, εκφράζοντας την απογοήτευσή του για την αδιαφορία που υπήρχε γύρω από την τύχη των αγνοουμένων.

Η χώρα, όπως σημείωσε, δεν έχει αναγνωρίσει επαρκώς τη θυσία των 168 γυναικών που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1974. «Ποιος μίλησε για αυτές τις γυναίκες; Καμία αναγνώριση», είπε χαρακτηριστικά, τονίζοντας την ανάγκη για περισσότερη ευαισθητοποίηση και αναγνώριση των θυμάτων.

Ο Φίλιππος Γιαπάνης τόνισε ότι η πραγματική τραγωδία δεν αφορά μόνο τα πεσόντα και τους αγνοούμενους, αλλά τους συγγενείς τους που συνεχίζουν να ζουν με το βάρος της αβεβαιότητας και της θλίψης. «Εύχομαι ο αγνοούμενος ή ο σκοτωμένος να είχε πεθάνει γρήγορα, να μην είχε ταλαιπωρηθεί», δήλωσε, επισημαίνοντας τη διαρκή υποφορά των οικογενειών αυτών, οι οποίες συνεχίζουν να βιώνουν τον πόνο και την αγωνία της αναμονής.

Ωστόσο, ο κ. Γιαπάνης αναγνώρισε την αξία των προσπαθειών που γίνονται για να στηριχθούν οι νεότερες γενιές στην αναγνώριση και τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης. Στην περίπτωση του Παραλιμνίου, σημείωσε με ικανοποίηση την πρωτοβουλία του Δήμου να καλύψει τα έξοδα μεταφοράς των μαθητών για να συμμετέχουν σε εκδηλώσεις και δραστηριότητες που συνδέονται με τη μνήμη του 1974. «Είναι ένα μεγάλο κίνητρο για τα σχολεία να φέρουν τα παιδιά, και εγώ θα είμαι εκεί για τα παιδιά», ανέφερε, υπογραμμίζοντας τη σημασία της εκπαίδευσης και της ευαισθητοποίησης για τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου.

Ενώ η ιστορία του 1974 παραμένει ανοιχτό τραύμα για πολλές οικογένειες, η συνεχιζόμενη υποστήριξη των νέων και η προώθηση της εκπαίδευσης για το παρελθόν προσφέρουν μια ελπίδα για τη διατήρηση της μνήμης και την αναγνώριση των θυμάτων, σε μια κοινωνία που ακόμη μάχεται με τις πληγές της ιστορίας της.