By Ως «ενοχή» ο καθηγητής Γεώργιος Μπαμπινιώτης προσδιορίζει, μεταξύ άλλων, «το δυσάρεστο συναίσθημα που βιώνει όποιος έχει συνείδηση ότι έχει διαπράξει κάτι κακό».
Βεβαίως, σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί κανείς να βιώνει το δυσάρεστο συναίσθημα της ενοχής, όχι γιατί είναι πραγματικά ένοχος, αλλά γιατί ως αποτέλεσμα μιας περιρρέουσας ατμόσφαιρας που για διάφορους λόγους δημιουργείται γύρω από το πρόσωπό του, καταλήγει εν τέλει να αισθάνεται ένοχος, ακόμη και αν οι πράξεις του δεν είναι τέτοιες που να τον καθιστούν ως τέτοιο.
Ή καμιά φορά γιατί για κάποιους, η αυτοενοχοποίηση αποτελεί, για λόγους προφανώς γενετικούς, υπαρξιακούς ή άλλους, μέρος του DNA, της ιδιοσυγκρασίας και των λοιπών συναφών εν γένει χαρακτηριστικών τους.
Οι πιο πάνω αναφορές προφανώς και δεν αποτελούν μέρος οποιασδήποτε κοινωνιολογικής ή άλλης σχετικής με την επιστήμη ανάλυσης, αλλά είναι η αποτύπωση του πώς μια σημαντική μερίδα της κυπριακής κοινωνίας τείνει να προσεγγίζει, να αντιμετωπίζει και να βιώνει μεγάλα κατά καιρούς πολιτικοοικονομικά γεγονότα και καταστάσεις που αφορούν την χώρα μας, η εξέλιξη ή η κατάληξη των οποίων την φέρουν στο τέλος της ημέρας να τίθεται στις συνειδήσεις της διεθνούς κοινής γνώμης στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Και με την μερίδα αυτή της κυπριακής κοινωνίας να την καταδικάζει με περισσή ευκολία, όχι στη βάση αποδεικτικών στοιχείων, αλλά στην λογική της περιρρέουσας, στη βάση ισχυρισμών και υιοθετώντας αφηγήματα που τίποτα, ή σχεδόν τίποτα, δεν τα τεκμηριώνει.
Τα παραδείγματα στην ιστορία πολλά, με πιο πρόσφατο αυτό των περιβόητων «αποκαλύψεων της έρευνας «Cyprus Confidential». Μιας έρευνας που προαναγγέλθηκε, διαφημίστηκε και παρουσιάστηκε από τους συντελεστές της-την Διεθνή Κοινοπραξία Ερευνητικών Δημοσιογράφων-, ως να επρόκειτο να γυρίσει με τα ευρήματά της την Κύπρο ανάποδα, ως να επρόκειτο να προβεί στις «αποκαλύψεις» του…αιώνα.
Τέτοιες… αποκαλύψεις όμως, ούτε είδαμε ούτε διαβάσαμε, κάτι περισσότερο από μία εβδομάδα μετά ακόμη προσπαθούμε να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε γιατί ονομάστηκε η έρευνα «Cyprus Confidential».
Με τις πλείστες «αποκαλύψεις» στις οποίες προέβη να μην έχουν καμία απολύτως σχέση με την Κύπρο, μια κάποια λογική θα είχε να την ονόμαζαν, και θα μπορούσαμε σαφώς πιο εύκολα να το δεχθούμε, «Abramovich Papers» ας πούμε, ή γιατί όχι, «Russian Oligarchs Papers». Πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα θα ήταν, πολύ πιο εύστοχα το περιεχόμενό της θα αντανακλούσαν…
Πηγή: INB
