By Τα Χριστούγεννα τα έχουμε συνδέσει με γιορτινή διάθεση, χαρά, αγάπη, παιδικότητα, όμως όσοι δεν έχουμε ζήσει Χριστούγεννα εν μέσω πολέμου και προσφυγιάς, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ πώς ήταν τότε;
Στατιστικά τα Χριστούγεννα του 1974 και η πρωτοχρονιά του 1975 βρήκαν περίπου 200 χιλιάδες Ελληνοκύπριους να ζουν μακριά από τα σπίτια τους με την πλειοψηφία να ζει σε αντίσκηνα.
Χιλιάδες οικογένειες ήταν βυθισμένες στα μαύρα αφού είχαν χάσει κάποιο δικό τους πρόσωπο και κάπου δύο χιλιάδες δεν ήξερα την «τύχη» των δικών του προσώπων – αγνοούμενοι.
Το CityChannel ήθελε να δει την ματιά ενός τότε δεκάχρονου τα Χριστούγεννα εκείνης της χρονιάς.
Η κυρία Παναγιώτα αφηγήθηκε στο CityChannel τι θυμάται ως παιδί από εκείνα τα Χριστούγεννα.
«Αρχικά τα Χριστούγεννα εκείνα δεν ήταν γιορτή για τους Κυπρίους, ήταν ματωμένα Χριστούγεννα. Για τους μεγαλύτερους, όπως οι γονείς μου ήταν πολύ δύσκολο να έχεις παιδιά – μωρά τότε εκείνη την περίοδο. Για εμένα ως παιδί δεν μπορούσα να αντιληφθώ με ακρίβεια την κατάσταση που επικρατούσε στην Κύπρο. Θυμάμαι όμως έντονα ότι ένιωθα φόβο, τρόμο και όλα τα συναφή», τόνισε.
Συνέχισε περιγράφοντάς μας εικόνες που έμειναν στο μυαλό της χαραγμένες από το 1974.
«Εκείνα τα Χριστούγεννα θυμάμαι ότι παίρναμε κλαδιά με αγκάθια που βρίσκαμε στα διπλανά δασάκια – τότε η Κύπρος ήταν πολύ πιο πλούσια σε βλάστηση – παίρναμε πολυστερίνες από τα κουτιά που μας έφερνε ο Ερυθρός Σταυρός (με τρόφιμα) στα αντίσκηνα και τα κάναμε χιόνι στα κλαδιά! Θυμάμαι έντονα ότι για εμάς τα παιδιά, έδιναν ένα κύβο που ήταν σαν μπισκότο συμπυκνωμένου γάλακτος και κουφετάκια. Αυτά τα κουφετάκια ήταν τα στολίδια μας, όπως φυσικά και ότι “σκουπιδάκι” χρωματιστό βρίσκαμε το μετατρέπαμε σε στολίδι»
«Το αντίσκηνο φυσικά δεν είχαμε λαμπάκια (γελάει) είχαμε όμως λάμπα πετρελαίου και μπόλικη αγάπη. Χριστούγεννα δεν είναι η χλιδή, ούτε τα χιλιάδες λαμπάκια, είναι η αγάπη. Άλλωστε και ο Χριστός γεννήθηκε σε στάβλο και εμείς εκείνα τα Χριστούγεννα τα περάσαμε σε αντίσκηνο με κουβέρτες τους Ερυθρού Σταυρού και γεμάτη ελπίδα για να επιστρέψουμε στη ζεστασιά του σπιτιού μας»
Σε ερώτηση για το αν θυμάται κάτι άλλο έντονα ως παιδί από την εισβολή, η κ. Παναγιώτα, απάντησε στο CityChannel λέγοντας:
«Θυμάμαι τις γυναίκες που μέρα-νύχτα ήταν με μια φωτογραφία στο χέρι και να ρωτούν διαρκώς του πάντες αν είδαν το αγαπημένο τους πρόσωπο της φωτογραφίας, κάποιες ακόμη δεν έλαβαν απάντηση» τόνισε.
Η συζήτηση μας με την κ. Παναγιώτα ολοκληρώθηκε με μια θύμηση – ερώτημα που δυστυχώς θα παραμείνει ρητορικό.
«Με το που μπήκαν οι Τούρκοι στο Βαρώσι τα διπλανά χωριά άδειασαν, θυμάμαι που τρέχαμε να φύγουμε με το ήχο των βομβαρδισμών, αξέχαστος ήχος και η εικόνα των αεροπλάνων για ένα παιδί του τότε. Άραγε ήταν λάθος ή σωστό που φύγαμε; Ίσως αν μέναμε να είμασταν και εμείς στην λίστα των αγνοουμένων ή να είχαμε τους τόπους μας… Ποιος ξέρει!».
Ευχαριστούμε πολύ την κ. Παναγιώτα για την όμορφη κουβέντα μας.
